De interventie is gebaseerd op een diep menselijke en emotionele benadering, verankerd in persoonlijke en familieverhalen. Door het delen van aangrijpende episoden uit de Holocaust via de geschiedenis van gedeporteerde familieleden, is het primaire doel een connectie te maken met de leerlingen. Ver verwijderd van een eenvoudige historische uiteenzetting, betrekt het getuigenis jongeren op emotioneel niveau, wat hen aanzet tot voelen en nadenken.

Deze aanpak vult traditionele geschiedenislessen aan door een belichaamde dimensie te bieden die betrokkenheid en projectie bevordert. In plaats van louter feiten over te dragen, stelt het getuigenis leerlingen in staat zich deze geschiedenis eigen te maken en er een weerklank in hun eigen ervaringen te vinden.

Waarom Getuigenissen?

Annette Wieviorka benadrukt in L’Ère du témoin (1998) dat “directe getuigenissen een essentiële plaats innemen in de overdracht van herinnering, juist omdat ze een sterke interpersoonlijke relatie en een levendige overdracht impliceren”.

Evenzo waarschuwt Gérald Bronner “tegen een puur feitelijke benadering van de geschiedenis die, hoewel onmisbaar, soms emotionele resonantie kan missen en ruimte kan laten voor een vorm van cognitieve onverschilligheid”.

Henri Frenay schreef in La Nuit Finira (1973): “Geschiedenis wordt alleen begrepen op menselijk niveau, in de singulariteit van lotsbestemmingen. Cijfers en balansen zijn niet voldoende om de reikwijdte ervan te begrijpen”. In La Dissidence 1940-1945 (1976) waarschuwde hij ook tegen een te koude en afstandelijke visie op het verleden, en benadrukte de noodzaak om geschiedenis tot leven te brengen via degenen die er doorheen zijn gegaan.

Deze reflectie illustreert perfect deze aanpak: het gaat er niet alleen om feiten te relateren, maar om ze te belichamen door persoonlijke verhalen, waardoor leerlingen de menselijke impact van deze gebeurtenissen kunnen voelen en vragen kunnen stellen over de mechanismen van haat en uitsluiting.